Rozdział 20

Ruszyłam do salonu, a chłopak podążył za mną. Usiadłam na kanapie, na której jeszcze niedawno dochodziłam do siebie. Niall zajął miejsce obok mnie. Widziałam w jego oczach, że nie wie czy powinien mnie przytulić czy po prostu siedzieć i słuchać. Złapałam więc jego dłoń i splotłam ją razem z moją.

Na twarzy chłopaka zobaczyłam niewielki uśmiech. Dobrze, że zrozumiał przesłanie.

Nie byłam na niego zła. To wszystko wynikło z mojego strachu przed powiedzeniem mu prawdy.

Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam opowiadać.

- To było w Nowym Jorku. Rodzice nie interesowali się mną praktycznie wcale, tylko cały czas praca, praca i praca. Chciałam jakoś zwrócić na siebie ich uwagę, więc stałam się kimś zupełnie innym. Piłam, paliłam papierosy, imprezowałam, narkotyki też nie były mi obce. Na jednej z imprez poznałam jego. Wydawał się być miły, czuły. Potrzebowałam kogoś kto po prostu zastąpi mi rodziców. Otworzyłam się przed nim, powiedziałam wszystko, zaufałam mu. I na początku wszystko było dobrze. Do czasu.

Łzy zaczęły pojawiać się w moich oczach. Niall widząc to przytulił mnie mocno do siebie, jednak nie przerywał mi, za co byłam wdzięczna. Jak już odważyłam się powiedzieć wszystko, lepiej zrobić to za jednym podejściem.

- Po jakimś miesiącu naszego związku, po którejś z imprez Carter zabrał mnie do siebie. Wcześniej wmuszał we mnie drinki i nie wiem czy nie dosypywał mi czegoś do nich, więc gdy już tam byliśmy byłam pijana, bardzo pijana. Nie pamiętam dokładnie tego co tam się działo. Mam tylko przebłyski z tamtej nocy. Wiem, że jak weszliśmy to zaczął mnie całować, zabrał do swojego pokoju. Potem pamiętam jak obudziłam się przywiązana do jego łóżka, naga, a jego nie było. Starałam się uwolnić, ale na nic. Pamiętam jak przyszedł, śmiał się z tego jak bardzo się przed nim otworzyłam, jak łatwo mu zaufałam, jak szybko mógł mnie zdobyć. Nie wiem co jeszcze mówił, płakałam i nie chciałam tego słuchać. Potem…

Łzy już od jakiegoś czasu płynęły po moich policzkach. Nie umiałam ich powstrzymać. To wszystko, co wtedy się stało… To było straszne. Nawet mimo tego, że nie pamiętam wszystkiego.

- Cii… - Niall próbował mnie uspokoić – Jeśli nie chcesz, nie musisz mówić dalej.

Pokręciłam przecząco głową.

- Musisz wiedzieć Niall.

Wzięłam kolejny głębszy wdech i w duchu dziękując chłopakowi, za jego kojące dłonie głaszczące moje plecy, wróciłam do opowieści.

- Podszedł bliżej. Nie miałam jak uciec, nie mogłam nic zrobić. I stało się to, czego tak bardzo się obawiałam. On… on… - tak ciężko było o tym myśleć, a co dopiero powiedzieć na głos – Zgwałcił mnie.

- Patricia, ja.. – wtrącił się nie blondyn – Nie wiem co powiedzieć. To straszne, że twój pierwszy raz tak wyglądał.

- To nie był mój pierwszy raz Niall.

Chłopak spojrzał na mnie zszokowany. Wiem, że będę musiała mu opowiedzieć i tą historię, ale to nie teraz.

- Po tym jak już zaspokoił swoje potrzeby tego wieczoru, nie wypuścił mnie. Pozwolił mi iść do łazienki, a potem zamknął w jednym z pokoi. Nie miałam nic. Siedziałam zamknięta w jego mieszkaniu przez kilka dni. On przychodził do mnie tylko jak chciał seksu. Czasami przynosił mi tez wodę albo kromkę chleba. Moi rodzice nic nie wiedzieli, nie zauważyli że mnie nie ma w domu. Któregoś dnia, gdy akurat prowadził mnie z łazienki do mojego małego więzienia postanowiła odwiedzić go mama. Gdy zobaczyła tam mnie, związaną, posiniaczoną i ledwo stojącą na nogach zadzwoniła po policję. Godzinę później byłam już w szpitalu. Siniaki po pewnym czasie zeszły, rany po uderzeniach się zagoiły, jednak pamięć o tym wszystkim pozostała.

Niall chciał coś powiedzieć, jednak zatkałam mu usta ręką, chcąc dokończyć.

- Jak leżałam w szpitalu, po tym jak już rodzice się mną zainteresowali i byli u mnie, postanowiłam stać się kimś innym. Nie chciałam znów dać się tak omotać. Ciężko było mi komukolwiek zaufać, komukolwiek pokazać prawdziwe uczucia. Jak wyszłam ze szpitala rodzice postanowili wrócić do Europy, do Londynu. Chcieli, żebym była z dala od Carter’a. Tu poznałam Nicole, Mellanie i Cody’iego. Na początku nie ufałam im, ale z czasem było coraz lepiej. Cody zdobył moje zaufanie jako pierwszy, mimo że to właśnie tej płci jest mi trudniej zaufać. Dziewczyną potem też się to udało. Ale nie powiedziałam im nigdy co się stało w Nowym Jorku. Nie mogłam, to zbyt trudne. Jesteś jedyną osobą, która wie o tym, oprócz moich rodziców. Niall, ja naprawdę ci ufam. To wszystko jest po prostu takie bolesne. Samo to, że płaczę przy tobie jest dla mnie czymś dziwnym. Nie powinnam tego robić, ale tak na mnie działasz. Mam nadzieję, że nie zniszczysz tego.

Skończyłam mój długi monolog i spojrzałam na chłopaka. W jego oczach widziałam łzy. Zamknął je i przytulił mnie do siebie mocno.

- Kocham cię – wyszeptał do mojego ucha i złożył delikatny pocałunek na moim czole – Nie skrzywdzę cię, obiecuję.

Wciąż płacząc wtuliłam się tylko w niego mocno, wierząc mu. Chciałam mu wierzyć, że przy nim mogę być bezpieczna. Że mogę być sobą.

~Niall~

Nie mogłem uwierzyć w to co usłyszałem. Jak ktoś mógł zrobić coś takiego tej dziewczynie?

Teraz już rozumiałem jej potrzebę bycia silną i nie pokazywania tego co czuję. Biorąc pod uwagę fakt, co zdarzyło się w jej przyszłości, było to uzasadnione.

Głaskałem ją po plecach starając się uspokoić. Opowiedzenie tego wszystkiego było dla niej trudne. Widziałem to w jej oczach, w jej łzach. Nie chciałem żeby płakała. Nienawidziłem tego.

Nie wiedziałem co powiedzieć. Musiałem to sobie wszystko poukładać. Została skrzywdzona w najgorszy z możliwych sposobów. Jednak wciąż umiała być szczęśliwa i cieszyć się najmniejszymi rzeczami. Wciąż umiała ufać ludziom.

Siła, jaką w sobie miała musiała być ogromna.

Po kilkunastu minutach dziewczyna uspokoiła się, jednak wciąż pozostawała wtulona we mnie. Dopiero po chwili uświadomiłem sobie że zasnęła. Gdy chciałem ją podnieść usłyszałem dźwięk przekręcanych kluczy w zamku. Nie chcąc zostawiać jej teraz samej czekałem aż przybyła osoba pokaże się. Gdy zobaczyłem jej mamę odetchnąłem z ulgą. Miałem nadzieję że to ona, a nie któreś z jej przyjaciół. Wtedy byłoby ciężko wytłumaczyć co się stało.

Popatrzyła się na wtuloną we mnie dziewczynę, a potem na mnie.

- Powiedziała Ci. – bardziej stwierdziła niż zapytała

Pokiwałem głową w odpowiedzi.

- Zanieś ją do jej pokoju. Ja prześpię się dziś na kanapie.

Zrobiłem to co usłyszałem, po czym wróciłem do mamy mojej dziewczyny.

- Jak się czujesz wiedząc to wszystko? – spytała mnie, zachęcając żeby usiadł na kanapie obok niej

- Dziwnie. – odparłem po chwili namysłu – Cieszę się, że ufa mi wystarczająco żeby to powiedzieć, jednak to wszystko jest straszne. Przeszła tak wiele, a mnie przy niej nie było.

- Ona cię kocha Niall. Zawsze kochała tak jak ty ją.

Spojrzałem na kobietę zdziwiony.

- Od zawsze wiedzieliśmy z twoimi rodzicami, że pewnego dnia będziecie razem. – uśmiechnęła się po czym wstała – Idź do niej. Powinieneś być z nią teraz.

Pokiwałem tylko głową i życząc mamie Patrici dobrej nocy ruszyłem w kierunku pokoju, gdzie spała dziewczyna.

Po cichu wszedłem do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Ciemność sprawiała mi trochę trudności w poruszaniu się, jednak udało mi się dotrzeć do łóżka. Wyjąłem wszystkie rzeczy ze swoich kieszeni i położyłem się obok brunetki. Otoczyłem ją opiekuńczo ramionami , przyciągając do siebie, jakbym chciał ją ochronić przed całym złem. Tak w zasadzie, to tak było. Chciałem ją chronić. Przykryłem nas i wtulając się w nią zacząłem myśleć.

Wiedziałem, że ciężko będzie mi teraz zasnąć. To wszystko co usłyszałem dawało mi za dużo rzeczy do myślenia.

Po długim czasie w końcu zacząłem robić się senny. Przemyślenia doprowadziły mnie tylko do jednego wniosku. Musze ją chronić i nie nalegać na nic.

Zanim zasnąłem przyjrzałem się jeszcze jej, już spokojnemu ciału spoczywającemu w moich ramionach.

- Nie pozwolę cię skrzywdzić. – powiedziałem, mimo iż nie mogła mnie słyszeć

W końcu sam zasnąłem.

********

No i proszę, mamy już 20 rozdział. Nigdy chyba jeszcze nie dobrnęłam tak daleko. Zwykle przestawałam pisać gdzieś po 10 rozdziałach.

Przeszłość Patrici ujrzała światło dzienne. Co o tym myślicie? Sama miałam na to kilkanaście pomysłów, ale  końcu wybrałam ten. Jakoś najbardziej mi się spodobał. :>

W związku z tym, że dziś 28 czerwiec, czyli tegoroczny początek wakacji, chciałabym wam życzyć aby były one udane. Cieszcie się, żyjcie chwilą no i nie przejmujcie niczym. W końcu tak młodzi nie będziemy już nigdy. ♥

Ja sama postaram się przez ten czas napisać dużo, tak żebym mogła i wam coś częściej dodawać i potem mieć coś, jak już nadejdzie czas powrotu do nauki.

Zaczynam też coraz więcej myśleć o nowym blogu, ale nie wiem jeszcze dokładnie o jakiej tematyce by miał on być. Może coś z Gossip Girl? Uwielbiam ten serial. A może Wy macie jakieś propozycje?

Mam nadzieję, że rozdział się podobał.

Czytajcie i komentujcie.

Enjoy!