Rozdział 19

Tym razem bez problemu dotarliśmy na miejsce. Mimo iż, nienawidzę korków, w tym wypadku w duchu im dziękowałem. Dzięki nim poznam ten długo skrywany przez dziewczynę sekret.

Zatrzymałem samochodu na jednym z wolnych miejsc i odwróciłem się w stronę brunetki. Wciąż siedziała w takiej samej pozycji i nie odezwała się nawet jednym słowem.

- Patricia… - zacząłem, nie za bardzo wiedząc co powinienem teraz zrobić

Odwróciła głowę w moja stronę i wymusiła na twarzy niewielki uśmiech. Następnie opuściła nogi z siedzenia i chciała wysiąść.

- Poczekaj. – powiedziałem szybko, zatrzymując ją

Opuściła rękę i wróciła do patrzenia się na mnie.

- Wszystko dobrze? – spytałem łapiąc jej dłoń i zaczynając ją głaskać

Miałem nadzieję, że uspokoi to ją chodź trochę.

- Jest dobrze Niall. – odpowiedziała po chwili – To po prostu ciężkie wspomnienia.

- Nie musisz mi tego mówić. – mimo, że bardzo chciałem wiedzieć, nienawidziłem gdy była w takim stanie

- Ale chcę. – takiej wypowiedzi z jej strony nie spodziewałem się

Uśmiechnąłem się niepewnie, co dziewczyna na szczęście odwzajemniła, po czym opuściliśmy samochód i ruszyliśmy w stronę jej mieszkania.

~Patricia~

Otworzyłam drzwi mieszkania i wpuściłam chłopaka do środka, po czym zamknęłam za nim drzwi na klucz.

Zazwyczaj tego nie robiłam, jednak natłok wszystkich wspomnień, który nawiedził mnie tak niedawno przekonał mnie do tego.

Nie chciałam się tak rozklejać przy Niall’u. Nienawidziłam rozklejać się przy kimkolwiek. Jednak w przypadku wspominania tej jednej rzeczy, kończyło się to zazwyczaj tym znienawidzonym czynem.

Bycie silną nie zawsze było łatwe. Na szczęście Niall był tam. Zaopiekował się mną. Za to go kochałam. Za to, że po prostu jest.

Zostawiłam chłopaka samego w salonie, mówiąc mu, że może się rozgościć. Zapewne nie musiałam nawet o tym mówić. On doskonale to wiedział. Sama z kolei ruszyłam do łazienki chcąc doprowadzić się do porządku.

Przemyłam twarz zimną wodą, zmywając przy okazji resztki czarnego tuszu. Czerwonych oczu nie uda się niczym zakryć, więc zostawiłam je po prostu tak jak były. Poprawiłam jeszcze tylko włosy i niepewnie ruszyłam w kierunku salonu.

Widząc tam Niall’a, z dwoma kubkami herbaty uśmiech sam pojawił się na mojej twarzy. Blondyn doskonale wiedział czego mi w tym momencie potrzeba. Malinowa herbata i on sam. Najlepsze lekarstwo na ten stan.

Kilka sekund po tym, jak zajęłam miejsce obok niego na kanapie, dostałam kubek z herbatą do ręki i zostałam otoczona jego ramionami.

- Dziękuję Niall. Za to, że po prostu jesteś.

Oparłam głowę o jego tors, nie chcąc mówić nic więcej. Potrzebowałam po prostu jego bliskości. Chłopak nie odpowiedział nic, tylko przyciągnął mnie mocniej do siebie.

Wiedziałam, że w jego głowie jest masa pytań. Łatwo się domyśliłam, że od dawna chciał poznać prawdę o tym co mnie spotkało. Jednak nie nalegał.

Wolną ręką złapałam jego dłoń i złączyłam nasze palce razem.

Chłopak tylko zaśmiał się cicho, ale ścisnął moją dłoń.

- Przy mnie nie musisz się bać. – powiedział odsuwając się delikatnie i patrząc w moje oczy, jednak wciąż nie wypuszczając mnie ze swoich objęć.

- Wiem. Ale to jest po prostu zbyt bolesne. To wszystko. – po raz pierwszy podczas takiej rozmowy nie przerwałam naszego kontaktu wzrokowego

Wpatrywałam się w jego błękitne tęczówki. Nie było w nich iskierek, które zapewne znikły poprzez to, co dzieje się ze mną. Chciałam je jakoś przywrócić, jednak nie znalazłam żadnego sposobu. Dopiero po jakimś czasie, gdy herbata w naszych kubkach już dawno się skończyła, a my wciąż siedzieliśmy w ciszy na kanapie w salonie, do mojej głowy wpadł pomysł.

- Upieczmy coś. – powiedziałam i zaczęłam wstawać

Niall popatrzył na mnie zdziwiony i złapał za rękę pociągając znów na kanapę.

- Jesteś pewna? – kochałam jego troskę, jednak silna ja już pozbierała się

- Oczywiście. – spojrzałam na niego szeroko się uśmiechając

Chyba domyślił się, że nie wygra ze mną i śmiejąc się wstał. Pomógł i mi się podnieść, po czym ruszyliśmy do kuchni.

- Więc co robimy? – spytałam opierając się o blat i przyglądając Niall’owi

- Na co tylko masz ochotę. – odpowiedział, najgorszą z możliwych rzecz

- No dawaj Niall, nie wiem na co mam ochotę. Wymyśl coś!

Chłopak tylko pokręcił głowa rozbawiony moim zachowaniem i zaczął myśleć.

- Wiem. – krzyknęłam nagle, wyrywając chłopaka z jego myśli

Spojrzał na mnie pytająco, co odwzajemniłam tylko szerokim uśmiechem

- Lodowiec!

~Niall~

Nie miałem pojęcia skąd wziął się u niej takim entuzjazm. Jeszcze niedawno było całkowitym przeciwieństwem osoby, którą widzę teraz. Przyglądałem się jej gdy wyjmowała wszystkie potrzebne składniki. Wesoło śmiejąc się i tańcząc i śpiewając wraz z cicho grającym radiem. Po kilku minutach chciała już zacząć robić ciasto, jednak objąłem ją odwracając do siebie przodem.

- Co się dzieje? – nie mogłem odpuścić.

Musiałem wiedzieć, co sprawiło, że znów jest taka.

- Robimy lodowca. – odparła uśmiechając się

- Patricic, wiesz o co mi chodzi.

- Jest okej.

- Nie jest. Przed chwilą jeszcze siedziałaś na kanapie nie chcąc odezwać się nawet jednym słowem! Nigdy nie umiałaś dojść do siebie tak szybko.

- A nie zauważyłeś, że może nie jestem już tą samą małą dziewczynką?

Nasza rozmowa zaczęła zamieniać się powoli w kłótnię.

- Więc jakim cudem jesteś teraz pieprzonym wulkanem energii?

- Taka teraz jestem!

- Niby jaka?

- Silna. Nie mam zamiaru użalać się nad sobą.

- To nie jest użalanie się nad sobą! To jest po prostu ukazywanie uczuć.

- A może ja ich nie chcę ukazywać?

- Niby czemu? Nie ma w tym nic strasznego.

- Ale przez to można wpakować się w cholerne kłopoty!

Wykrzyknęła ostatnie zdanie i odkładając łyżkę na blat ruszyła ku wyjściu. Złapałem ją, jednak wyrwała swoją rękę z mojego uścisku i poszłam do swoje sypialni. Zamknęła mi drzwi przez nosem, po czym usłyszałem przekręcany w nich klucz.

Oparłem się bezsilny o ścianę obok drzwi i zjechałem na podłogę. Zjebałem sprawę. Nie powinienem był krzyczeć, nie powinienem pozwolić jej odejść.

~Patricia~

Opadłam na łóżku, zatapiając twarz w poduszce. Chciałabym, żeby ten dzień już się skończył. Brak wiedzy Horana na temat tego co mi się stało, sprawiał coraz więcej kłopotów.

Łzy po raz kolejny znalazły wyjście z moich oczu. Zwinęłam się w kłębek, pozwalając im spływać na moje policzki i wsiąkać w poduszkę.

Nienawidzę tego co się wtedy stało. Nienawidzę tego, co przez to musze przechodzić.

Słyszałam głos Niall’a zza drzwi, przepraszający mnie i proszący o wpuszczenie go. Po chwili przemyśleń, podjęłam tak trudną dla mnie decyzję.

Wstałam z łóżka i powoli podeszłam do drzwi. Wzięłam głęboki oddech i przekręciłam klucz, następnie otwierając drzwi.

Chłopak automatycznie podniósł się z podłogi na której siedział i stanął przede mną. Chciał już coś powiedzieć, jednak ja byłam szybsza.

- Niall… - zaczęłam – Musimy porozmawiać.

*************

No więc, mamy 19. Mogę zdradzić, że następny rozdział już jest zaczęty i wstępny szkic już mam. Nie wiem kiedy się pojawi, ale mam nadzieję, że uda mi się teraz, przez wakacje częściej pisać. :>

Jak wam się podoba? Jak myślicie, co takiego stało się z Patricią? I jak Niall na to zareaguje?

Czytajcie i komentujcie. To naprawdę motywuję do pisania.

Enjoy!