Rozdział 18

- Wyjeżdżamy na 4 tygodnie? – spytałem

Liam pokiwał głową w odpowiedzi.

Znaczyło to 4 tygodnie bez Patrici.

- Gdzie będziemy? – kolejne pytanie z mojej strony

Chyba jednak niesłuchanie na spotkaniu nie było dobrym pomysłem.

- USA, Niemcy, Hiszpania i Francja.

Westchnienie wyrwało się z moich ust. Pierwszy raz tak bardzo nie chciałem wyjeżdżać

- Dacie radę Niall. – chłopaki starali się mnie pocieszyć – Wszyscy jakoś dajemy radę.

Niewielki uśmiech pojawił się na mojej twarzy.

- Dziękuję.

Wszyscy razem opuściliśmy salę, a następnie budynek. Jak to zwykle bywa, nie obyło się bez autografów i zdjęć za fanami. Nie mam pojęcia jak oni potrafili nas wszędzie znaleźć. Czasami to było męczące, jednak taki urok bycia tym kim jesteśmy i spełniania własnych marzeń.

W końcu udało mi się dotrzeć do mojego samochodu, do którego szybko wsiadłem i ruszyłem w kierunku mieszkania mojej dziewczyny. Powinienem być już u niej prawie godzinę temu, jednak nie udało się. Teraz jeszcze na dodatek Londyn postanowił być najbardziej zatłoczonym miejscem jakie mogło być na świecie.

Sfrustrowany oparłem głowę o kierownicę stojąc w miejscu już blisko 5 minut. Uniosłem tylko wzrok patrząc na samochodowy zegara, na którym cyfry zbyt szybko przeskakiwały podczas gdy ja wciąż stałem w miejscu. Po blisko godzinie przejechałem zaledwie połowę drogi do mieszkania Patrici.

Gdy po raz kolejny zatrzymałem się za samochodem stojącym przede mną usłyszałem dźwięk mojego telefonu. Wyjąłem go z kieszeni, a na wyświetlaczu zobaczyłem zdjęcie osoby, która tak bardzo chciałem teraz przytulić. Odebrałem połączenie przykładając telefon do ucha.

~Patricia~

Zdenerwowana chodziłam z kąta w kąt. Niall powinien być tu już 2 godziny temu. Wcześniej nie zwróciłam na to uwagi, bo Nicole i Mell wpadły żeby spotkać się z moją mamą.

Obie ją uwielbiały i wzajemnie. Dlatego też wcześniej, zawsze dostawałam pozwolenie żeby nocować u któreś z nich. Z Cody’m po pewnym czasie tez tak było, ale to tylko dlatego, że moi rodzice musieli go poznać. Na początku był dla nich tylko kimś, kto może mnie znów skrzywdzić. Na szczęście się do niego przekonali.

Jednak wracając do chwili obecnej. Mellanie i Nicole już poszły, a moja mama wyszła na miasto mówiąc, że da mi trochę czasu z Niall’em. Wtedy dopiero uświadomiłam sobie, że powinien u mnie być.

W końcu znalazłam mój telefon i wybrałam jego numer. Bojąc się, że coś mu się stało, modliłam się żeby odebrał. Gdy po 3 sygnałach usłyszałam w słuchawce jego uroczy głos odetchnęłam z ulgą i usiadłam na blacie kuchennym. Gdyby tylko mama to zobaczyła, znów by się wkurzyła.

Na tę myśl, na mojej twarzy pojawił się uśmiech.

- Gdzie jesteś Niall? – spytałam szybko, zanim tylko chłopak zdążył powiedzieć coś więcej

- Jakieś pół godziny drogi od Ciebie. – odparł smutno – Ale utknąłem w korku.

- Czemu nie zadzwoniłeś? – strach odszedł całkiem

- Nie pomyślałem. Jestem po prostu sfrustrowany tym wszystkim.

Od razu wiedziała, że coś się stało.

- Jesteś niedaleko Nandos? – w mojej głowie pojawił się plan

- Dokładnie obok. – odpowiedź chłopaka tylko ułatwiła jego realizację

Wstając szybko z blatu, ruszyłam ku drzwiom biorąc z szafki torebkę i kluczę.

- Zjedź tam i czekaj na mnie. – szybko zakończyłam rozmowę, wiedząc że chłopak będzie próbował się sprzeciwić.

Zamknęłam drzwi i szybko ruszyłam w odpowiednim kierunku. W duchu dziękowałam sobie za dbanie o własna kondycję, gdyż teraz bieg nie sprawiał mi problemu. Miny ludzi których mijałam były dziwne, jednak nie to teraz się liczyło. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w ulubionej restauracji chłopaka, żeby tylko dowiedzieć się co takiego się stało.

W zadziwiającym tempie udało mi się pokonać dystans dzielący mnie od celu i lekko zdyszana weszłam do restauracji poprawiając w pośpiechu włosy. Rozejrzałam się dookoła i szybko odnalazłam blondyna siedzącego do mnie tyłem. Podeszłam do niego i zaskakując go usiadłam naprzeciwko.

Chłopak podniósł swój wzrok i zaskoczenie pojawiło się na jego twarzy. Spojrzał na zegarek w swoim telefonie po czym znów na mnie.

- Jak znalazłaś się tu tak szybko?

Wciąż starając się unormować mój oddech tylko uśmiechnęłam się. Chłopak podał mi swoją wodę, za co podziękowałam skinieniem głowy. Wypiłam trochę i odstawiłam szklankę.

- Biegłaś? – kolejne pytanie padło z ust chłopaka

Pokiwałam głową w odpowiedzi, a ten bez słowa wstał i szybko znalazł się obok mnie przytulając.

Roześmiałam się cicho, jednak chłopak to usłyszał.

- Nie wierzę, że przebiegłaś taki kawałek, żeby ze mną porozmawiać. A tym bardziej, że wyczułaś przez głupi telefon ze coś jest nie tak.

- Znam cię Niall. I powinieneś wiedzieć, że zawsze ci pomogę niezależnie jak długo musiałabym biec. Chodź pewnie czasami trochę by to zajęło.

Chłopak roześmiał się po czym wrócił na swoje miejsce.

- Chcesz coś zjeść? – spytał, przyglądając się mi gdy związywałam moje włosy w koka na czubku głowy

Pokręciłam przecząco głową, po czym przyjrzałam mu uważnie. Z pozoru wszystko wydawało się okej. Jednak wystarczyło spojrzeć w jego oczy i można było dostrzec, że jest z jakiegoś powodu zmartwiony.

- Co się stało Niall? – spytałam gdy chłopak już zamówił sobie jedzenie

- Mieliśmy spotkanie odnoście wyjazdu, potem fani nas zatrzymali i przez to wszystko utknąłem w korku. – szybko wyrzucił z siebie chłopak

- Powoli – złapałam jego dłoń leżąca na stoliku i zaczęłam głaskać moim kciukiem – Co z trasą?

- Za dwa tygodnie wyjeżdżamy. Nie będzie nas przez 4 tygodnie.

- Ohh.. – tylko tyle udało mi się z siebie wykrztusić

4 tygodnie bez Niall’a. Miesiąc.

~Niall~

Widząc jej twarz, gdy powiedziałem ile czasu mnie nie będzie, poczułem ukłucie w sercu. Nie chciałem jej zostawiać, ale musiałem.

Jeszcze fakt, że przybiegła tu dla mnie. I wyczuła przez telefon że coś jest nie tak. Nigdy jeszcze nikt nie znał mnie tak dobrze. Może to dlatego, że ona znała mnie od dawna. I wiedziała jak mnie rozgryźć.

Nie chcą dalej patrzeć na jej smutną twarz, postanowiłem ujawnić ostatnią z informacji.

- Ostatni koncert będzie w Paryżu i chciałbym żebyś przyleciała. Perrie też się wybiera, więc nie będziesz musiała sama lecieć. Wszystko jest już załatwione, a później, jeśli chciałabyś moglibyśmy tam zostać. – wyrzuciłem z siebie wszystko naraz, zarazem mając nadzieję, że Patricia mnie zrozumie

Uniosła swój wzrok i popatrzyła w moje oczy. Uwielbiałem jej ciemne tęczówki.

- Z chęcią się wybiorę. – jej delikatny uśmiech spowodował, że na mojej twarzy pojawił się o wiele większy

Chciałem już wstać i ją przytulić, gdy na naszym stoliku pojawiło się moje jedzenie. Dziewczyna poszerzyła swój uśmiech i popchnęła jedzenie w moją stronę.

- Smacznego. – powiedziała i chwyciła moje picie, biorąc kolejny łyk

Sam zabrałem się więc za jedzenie, mając nadzieję, ze gdy skończę korki już się zmniejszą. Brunetka przyglądała mi się opowiadając zarazem co działo się u niej dziś i wczoraj.

Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, słysząc radość z jaką opowiada o swojej mamie i czasie który z nią spędziła.

- Niall – zaczęła gdy już skończyłem jedzenie i zbieraliśmy się do wyjścia

Odwróciłem się w jej stronę i zobaczyłem ten słodki uśmiech, który tak uwielbiam. Gdy go widziałem, czułem się jak kiedyś. Jakbyśmy nigdy się nie rozstali i jakby nie stało się nic, co zmieniło tą dziewczynę.

- Dziękuję za to, że ją tu sprowadziłeś. – zbliżyła się do mnie, a ja automatycznie objąłem ją w tali – Wiem, że mówiłam to już, ale nie wiem jak mogę ci podziękować. To najlepszy prezent jaki kiedykolwiek ktoś mi podarował.

- Nie musisz nic robić. Bądź i pozwól mi się sobą opiekować.

- To nie takie łatwe jak myślisz.

Spuściła wzrok, nie chcą zapewne patrzeć się na mnie. Takie rozmowy zawsze się tak kończyły. Nigdy nie dowiedziałem się, co takie się stało. Wiedziałem tylko, że ciężko jest o tym mówić, więc nie nalegałem. Ale tak bardzo chciałem to wiedzieć.

Delikatnie ująłem jej twarz i sprawiłem, że nasze spojrzenia się spotkały.

- Możesz mi zaufać. – powiedziałem tak, że tylko ona to usłyszała

W odpowiedzi otrzymałem tylko kiwnięcie głową i zamknięte oczy.

- Ufam ci Niall.

- Na tyle, żeby powiedzieć mi co się stało? – nie wiem czemu zadałem to pytanie

Nie powinienem, ale słowa wyszły z moich ust zanim pomyślałem.

Oczy Patrici otworzyły się gwałtownie, jednak po chwili znów je zamknęła. Nie wiedziałem co powinienem zrobić.

- Przepraszam. – zacząłem – Nie powinienem. Wiem, że to trudne. Naprawdę nie musisz mi…

Mój rozpoczynający się monolog przerwał cichy głos dziewczyny.

- Opowiem ci. Ale nie tu. I nie dziś.

Jej odpowiedź zdziwiła mnie, ale jednocześnie byłem szczęśliwy, że dowiem się tego, co się stało.

Jednak w tym momencie, Patricia wciąż miała zamknięte oczy, a na jej policzkach dostrzegłem łzy.

Widząc, w jakim dziewczyna stanie, zapewne przez wspomnienia przyciągnąłem ją bliżej do siebie i przytuliłem. Po chwili uniosłem ją do góry i ruszyłem w kierunku wyjścia, a następnie mojego samochodu.

To musiało być coś strasznego, skoro na samą myśl o tym, moja dziewczyna reaguje tak źle.

Usadziłem ją delikatnie na siedzeniu pasażera, gdzie szybko podciągnęłam nogi pod brodę i schowała w nich swoją głowę. Sam chwilę potem siedziałem już na miejscu kierowcy i miałem już zapalać samochód, gdy poczułem jej dłoń na mojej.

Podniosłem wzrok i spojrzałem na nią.

- Opowiem Ci to przed twoim wyjazdem, ale wtedy gdy będę gotowa, dobrze? – niepewność i strach w jej głosie mnie dobijały

- Oczywiście. – odparłem po czym przyciągnąłem ją do siebie i złożyłem pocałunek na czubku jej głowy – Opowiedz mi to wtedy, gdy będziesz na to gotowa.

- Dziękuję.

Dziewczyna oderwała się ode mnie i wróciła do wcześniejszej pozycji, jednak tym razem ułożyła brodę na swoich kolanach wpatrując się w przednią szybę.

Odpaliłem samochód i ruszyłem w kierunku mieszkania mojej dziewczyny.

Mimo iż, nie chciałem znów widzieć jej w takim stanie jak przed chwilą, byłem cholernie ciekawy tego, co ten stan wywołuje.

*****************

Wróciłam do Was!

Jeszcze nigdy nie pisałam rozdziału tak długo, ale po prostu nie miałam czasu. Koniec roku szkolnego, piękna pogoda, własne życie i problemy z nim związane zajęły cały mój czas. Ale dziś się zebrałam i dokończyłam rozdział.

Mam nadzieję, że się spodoba. 

Następny, nie wiem kiedy. Możliwe, że w wakacje rozdziały będą pojawiać się częściej, ale nic nie obiecuję. Możliwe tez, że założę drugiego bloga, ale z tym także nie ma pewności.

Zapraszam do czytania i komentowania. Nie macie pojęcia jaką radość i motywację daje każdy taki komentarz.

Enjoy Miśki.