Rozdział 15

Widziałam niepewność i zdenerwowanie w jego oczach. Powoli usiadł obok mnie. Posłałam w jego stronę delikatny uśmiech chcąc mu pokazać, żeby się nie martwił.

- Pamiętasz jak to było przed moim wyjazdem do LA? – spytałam chcąc mu powiedzieć wszystko dokładnie

- Pamiętam. – odparł niepewnie

- Wtedy się to wszystko zaczęło. Stres, treningi, przygotowania. Nie miałam czas praktycznie na nic, nawet na jedzenie. I potem w LA nie było lepiej, a jak wróciłam też działo się dużo rzeczy, więc nie miałam czasu żeby wrócić do normalnego trybu odżywiania. I teraz większość rzeczy, które zwykle jadłam przyprawiają mnie o mdłości. Dodatkowo, sam fakt, że praktycznie nie jem sprawia, że jest mi słabo.

Chłopak patrzył na mnie nie wiedząc co powiedzieć. W pewnym momencie zobaczyłam, że ma łzy w oczach.

- Niall, nie płacz. – powiedziałam i przytuliłam go

- Powinienem zobaczyć, że coś jest nie tak.

- Jesteś jedynym, który o tym wie.

- Musimy to naprawić. Co chcesz zjeść?

- Nic Niall.

- Musisz coś zjeść.

- Tosty.

- Dasz radę je zjeść?

Pokiwałam głową w odpowiedzi.

- To ja pójdę je zrobić, a ty wrócisz do łóżka.

Wyszedł z łazienki zostawiając mnie samą z moimi myślami.

Cieszyłam się, że powiedziałam chłopakowi prawdę. Otworzenie się przed kimś z tą sprawą nie było łatwe.

Wzięłam głęboki oddech, podniosłam się i ruszyłam w kierunku sypialni. Gdy już dotarłam do łóżka zobaczyłam, że chipsy zniknęły. Mimo iż chłopak je uwielbiał, zabrał je dla mnie.

Zakopałam się pod kocem i ułożyłam wygodnie na poduszkach. Byłam taka zmęczona, że z chęcią poszłabym spać. Jednak nie zrobię tego Niall’owi. Nie kiedy się tak stara.

Kilka godzin później zasypiałam powoli wciąż przytulona do chłopaka. Zjadłam wszystko co mi przygotował i widziałam uśmiech na jego twarzy z tego powodu.

Kończyliśmy oglądać 2 już film, a ja czułam się zrelaksowana. Tego właśnie potrzebowałam. W końcu moje oczy się zamknęły i nie wiem jak skończył się ten film.

~Niall~

To co powiedziała mi Patricia zszokowało mnie. Nie zauważyłem nic, co się z nią działo. Może w momentach gdy ją nosiłem czułem, że jest lżejsza, ale nie zwróciłem na to uwagi. Teraz czułem się winny.

Spojrzałem na śpiącą dziewczynę, która przytulała się do mnie obejmując mnie w pasie. Cieszyłem się, że mam ją przy sobie. Muszę jej teraz tylko pomóc wrócić do siebie.

Miesiąc później

~Patricia~

Kończyłam właśnie rozpakowywać zakupy gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam się nikogo, więc zdziwiona ruszyłam do drzwi. Gdy zobaczyłam za nimi Niall’a byłam jeszcze bardziej zdziwiona. Przecież miał być na spotkaniu.

- Co ty tu robisz? – spytałam, gdy już wszedł do środka – Nie miałeś jakiegoś spotkania?

- Już się skończyło. – odparł tylko i podszedł bliżej mnie

Chwilę potem złączył nasze usta. Uśmiechnęłam się przez pocałunek.

Nie widzieliśmy się przez kilka ostatnich dni. Każde z nas było zajęte swoimi sprawami, które mnożyły się niemiłosiernie. Widziałam, że Horan bał się, abym nie powróciła do tego, co działo się przed ostatnimi zawodami, dlatego też dzwonił do mnie przynajmniej 3 razie dziennie sprawdzając czy jem. Było to trochę denerwujące, jednak rozumiałam go. Ja też nie chciałam wrócić do tego co było. Dzięki Niall’owi udało mi się z tego wyjść, co nie było takie łatwe. Musiałam powoli przyzwyczaić żołądek do większej ilości jedzenia i potraw, o których już dawno zapomniał.

Chłopak odsunął się ode mnie na kilka centymetrów i popatrzył w moje oczy.

- Mam nadzieję, że nie masz żadnych planów na dziś. – powiedział

- Właściwie mam. – odparłam, na co jego uśmiech znikł – Mam zamiar spędzić cały wieczór z moim chłopakiem. Znasz go może. – dokończyłam, a jego oczy rozbłysły

Złapał mnie i zaczął łaskotać.

- Niall, przestań. – prosiłam zanosząc się śmiechem

- Nie. – jego ręce łaskotały mnie wszędzie, gdzie dosięgały – Uwielbiam twój śmiech.

- Ale to nie jedyny sposób żeby go wywołać – próbowałam go przekonać

Jednak z marnym skutkiem.

Wreszcie, po kilku minutach został mnie, a ja zmęczona oparłam się o ścianę.

- Czuję się, jakbym przebiegła jakiś maraton – wyspałam, czym rozbawiłam chłopaka

- Mogłaś też robić inne męczące rzeczy. – uśmiech na jego twarzy doskonale odzwierciedlał jego myśl.

- Takie maratony, o których myślisz, mogę mieć. – odparłam mu tylko z szerokim uśmiechem i ruszyłam do kuchni

- Miałaś już takie? – krzyknął, po czym znalazł się obok mnie

- Może…

Wzrok chłopaka stał się przenikliwy.

Nigdy nie poruszaliśmy tego tematu. Nie wiem nawet czemu. Po prostu oboje jakby o nim zapomnieliśmy.

Znalazłam butelkę wody i napiłam się. Tak, zdecydowanie tego potrzebowałam po porcji łaskotek zafundowanej mi przez mojego chłopaka.

Wyrzuciłam pustą już butelkę do kosza, po czym odwróciłam się w przodem do blondyna, który wciąż stał w tym samym miejscu przyglądając mi się.

- Więc, co mamy w planach na dziś? – spytałam

- Zostajemy tu. Możemy coś obejrzeć i muszę coś ci powiedzieć.

Zdziwiła mnie ostatnia z rzeczy. Powili podeszłam do chłopaka i złapałam jego policzki. Starał się nie patrzeć na mnie, co chciałam zmienić. Udało mi się skierować jego wzrok na moją twarz.

- Coś się stało? – powili głaskałam jeden z jego policzków, starając się go rozluźnić.

Jego ręce objęły moją talię i przyciągnęły do siebie. Zatopił swoją twarz w moich włosach przy czym pokręcił przecząco.

- Chodzi o coś co stało się na spotkaniu? – zadałam kolejne pytanie

Wiedziała dobrze, że Niall czasami potrzebował zachęty żeby powiedzieć coś, co leżało mu na sercu.

Tym razem otrzymałam przytakujące kiwnięcie głową.

- Porozmawiamy o tym teraz? – kolejne pytanie padło z mojej strony

Pokręcił głową przecząco.

- Później?

Znów pokiwał na potwierdzenie.

Objęłam go i tym razem to ja głaskałam jego plecy.

W końcu , po kilku minutach siedzieliśmy, a właściwie to leżeliśmy na kanapie w salonie. Niall rozwalił się na jednym końcu kanapy, a jego stopy spoczywały obok mnie. Z kolei ja leżałam w drugim końcu, a moje nogi leżały na nogach chłopaka. W jedynej dłoni trzymałam kubek mojej ukochanej herbaty, a druga gładziłam udo chłopaka, który posyłał mi delikatne uśmiechy.

Łatwo się domyśliłam, że to jeszcze nie jest ta chwila, w której chce mi powiedzieć, co się stało.

~Niall~

Wpatrywałem się w twarz Patrici, która była skupiona na filmie. Musiałem jej w końcu powiedzieć o tym czego się dowiedziałem. Jednak to nie było takie łatwe. Nie po tym, przez co ostatnio przeszliśmy. Tak bardzo się cieszyłem, że dziewczyna wreszcie wróciła do normy. Jadła już normalnie, prawie wszystko. Nie tolerowała tylko rzeczy, których nie lubiła już od dawna, co nie było dla mnie zaskoczeniem.

Bałem się powiedzieć jej o tym. Tak bardzo się bałem. Jednak musiałem.

Z drugiej jednak strony, chciałem porozmawiać o czymś innym. To, co powiedziała gdy po moim łaskotkowym ataku trochę mnie zdziwiło. Nigdy nie rozmawialiśmy na ten temat. Nie chciałem na nią naciskać myśląc, że jeszcze nie uprawiała seksu. Jednak po jej dzisiejszym wyznaniu chciałem z nią o tym porozmawiać. Nie chciałem jej zmuszać do robienia niczego. Chciałem po prostu wiedzieć, co było przede mną, co działo się gdy nie było mnie w jej życiu mimo iż powinienem.

- Patricia – zacząłem w końcu

Dziewczyna odwróciła się w moją stronę i uśmiechnęła delikatnie.

Znała mnie lepiej niż ja sam siebie. Dokładnie wiedziała jak się denerwuję.

Wziąłem głęboki oddech i powiedziałem to, czego tak bardzo się bałem.

- Muszę wyjechać.
***********
Udało mi się dziś napisać nowy rozdział. Wiem. Jest nudny, ale muszę jakoś przez to przebrnąć. Zbliża się koniec roku co równa się z poprawianiem ocen, więc nie mam tak dużo czasu jak wtedy gdy zaczynałam pisać. Poza tym, mam ostatnio dużo na głowie. 
W następnym tygodniu, raczej nie będzie rozdziału. Mimo iż jest długi weekend mam tyle planów na ten czas, że mam nadzieję, że chodź trochę uda mi się wyspać. Więc rozdział zapewne dopiero za 2 tygodnie.
Jeśli są jakieś błędy, to przepraszam.
Co myślicie o rozdziale? A może macie jakieś propozycje, co by mogło się dalej dziać?
Piszcie.
Komentujcie.
Wyrażajcie swoją opinię, niezależnie czy jest dobra czy zła.
Enjoy! x.