Prolog

Wyobraźcie sobie park. W nim dwójka dzieci. Ona, dziewięcioletnia zapłakana brunetka. On, dwunastolatek, przytulający i próbujący ją uspokoić.

- Będzie dobrze mała. – szeptał jej do ucha

- Ale ja wyjeżdżam. Jutro. – chlipała dziewczyna

Kolejne kilka godzin ta dwójka spędziła w tym samym parku. Dwunastolatek nie wypuszczał swojej przyjaciółki z objęć.

- Kiedyś się jeszcze zobaczymy. – obiecał jej, gdy się żegnali

- Będę na to czekać.

Chłopak przytulił ją mocniej i pocałował w czoło. Zawsze to robił żeby ją uspokoić. Ona tylko wtuliła się w niego mocniej. Następnego dnia wyjechała. Zostawiając wspomnienia, znajomych i jego, swojego najlepszego przyjaciela. Wyjechała do Nowego Jorku. Nowe mieszkanie, nowa szkoła, nowi znajomi. To właśnie tam odnalazła swoją pasję – taniec. Pomógł jej zapomnieć i pogodzić się z wyjazdem. Zatracając się w tańcu, nie liczyło się nic innego. I nikt nie mógł jej tego zabrać.

Po pięciu latach w Nowym Jorku jej rodzice zdecydowali, że wrócą do Europy. Tym razem czternastoletnią brunetkę czekała przeprowadzka do Londynu. Gdy wysiadła na Heathrow wszystkie wspomnienia wróciły. Nigdy nie zapomniała o swoim przyjacielu, jednak teraz, gdy znów znalazła się w Wielkiej Brytanii, w jej sercu pojawiła się nadzieje, że może uda się im spotkać. Mimo, że nie mieli żadnego kontaktu od czasu jej wyjazdu.

Po raz kolejny nowe mieszkanie, nowa szkoła, nowi znajomi. Wciąż tańczyła i to właśnie w grupie tanecznej znalazła przyjaciół. Nowych przyjaciół, bo w głębi serca wciąż najważniejszy był dla niej przyjaciel z dzieciństwa. Dwa lata spędziła samotnie mieszkając. Jej rodzice cały czas podróżowali przez pracę, a jak już gdzieś zostawali był to zazwyczaj Nowy Jork. W Londynie, w ich domu, bywali raz albo dwa razy w roku. Tak często też dziewczyna ich widziała. W tym czasie śledziła losy swojego przyjaciela, który wraz z czteroma innymi chłopakami, zdobywał sławę w x-Factorze. Zewnętrznie zmienił się, wydoroślał, zaczął ubierać się inaczej. Jednak w głębi serca czuła, że to wciąż ta sama osoba, która spędziła z nią ostatni dzień w parku, przytulając. Ta, która obiecała, że spotkają się ponownie. Prawdę o nim wiedziały tylko dwie przyjaciółki. To właśnie z nimi oglądała każdy odcinek programu. Gdy odpadli, ale i tak podpisali kontrakt one cieszyły się wraz z nią. Tak, jej przyjaciel był członkiem One Direction.

Po dwóch latach dostała od rodziców własne mieszkanie. Oni stwierdzili, że ich miejsce jest w Nowym Jorku. Ale ona miała tu wszystko. Przyjaciół, taniec w zespole, który odnosił sukcesy i wygrywał kolejne konkursy. Zaczynano poznawać ich na arenie międzynarodowej. Zgłaszali się do krajowych i międzynarodowych konkursów. A w tym samym czasie, najstarsi z nich, w których była i ona skończyli szkołę we wcześniejszym terminie. Tylko dwie osoby z ich grupy zostały jeszcze w liceum, ale nie na długo. Właśnie na tym minął ostatni rok. Koniec szkoły, taniec i coraz więcej konkursów.

Teraz, siedemnastoletnia już brunetka, mieszkająca sama w Londynie pracuje dorywczo w kawiarni ojca swojej przyjaciółki. Czasami pracuje też jako modelka. Mimo iż, rodzice wysyłają jej pieniądze, te niewielkie sumy, które sama zarobi, dają jej poczucie niezależności. Wie, że będzie umiała sama poradzić sobie w życiu. I to właśnie robi.

Tak, tą zapłakana, dziewięcioletnią brunetką byłam ja. Teraz siedzę właśnie w samolocie lecącym z Paryża do Londynu. Wraz z moją grupą taneczną wracamy do domu po kolejnych zawodach. Wszyscy oprócz mnie są padnięci. 3 dni konkursu dały się nam we znaki, jednak zajęcie drugiego miejsca wynagrodziło nam to. Moi przyjaciele mieli dziś w planach odpoczynek bądź spotkanie ze swoją drugą połówką. Dlatego też, ja planowałam iść do klubu sama. Wtedy jeszcze nie wiedziałam jak bardzo ten wypad odmieni moje życie.

~kilka godzin później~

Kierując się w stronę ulubionego klubu miałam wyśmienity humor. Wciąż rozpierała mnie radość po wynikach turnieju. Docierając na miejsce, przywitałam się z ochroniarzem, którego poznałam dzięki Cody’iemu. Puścił mi tylko oczko i pozwolił wejść do środka bez kolejki. Można powiedzieć, że bywałam tu dość często. Zazwyczaj jednak byłam z kimś. Najczęściej właśnie z Cody’m. Dziś tylko zostałam skazana na samotną zabawię. Zamówiłam przy barze drinka i po otrzymaniu go bez żadnego problemu, ruszyłam na parkiet. Kilka godzin i drinków później byłam już lekko zmęczona. Stałam właśnie przy barze kończąc ostatniego drinka. Gdy odwróciłam się, by odstawić pustą już szklankę na blat, usłyszałam znajomy głos.

- Przepraszam, ale wyglądasz jak moja przyjaciółka.

Odwróciłam się w jego stronę, a on zdumiony spojrzał na mnie.

- To Ty! – krzyknął wpatrując się w moje oczy.